Πριν ο Χάρυ γνωρίσει τη Σάλλυ, μια φέτα pastrami σε ψωμί σικάλεως δεν ήταν τ ί π ο τ ε παραπάνω από μια φέτα pastrami σε ψωμί σικάλεως. Χρειάστηκαν 75 δευτερόλεπτα,μια διαφωνία περί fake orgasms και κάποιες βασικές (έλα τώρα, δε χρειάζεται να είσαι η Meg Ryan για αυτό) υποκριτικές ικανότητες για να αλλάξουν μια για πάντα τους συνειρμούς που προκαλεί το συγκεκριμένο αλλαντικό και να προσθέσουν ένα ακόμη κεφάλαιο στη μακρά βίβλο της σχέσης του κινηματογράφου με το φαγητό.
Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της, μαζί με κάθε σκηνοθέτη από την αρχή της ιστορίας του cinema, γνώριζαν πολύ καλά πως ο σίγουρος δρόμος για την επιτυχία μιας ταινίας ήταν να παίξει με τα συναισθήματα του θεατή. Και, ναι, όλα περνούν από το …στομάχι. Αναμενόμενο λοιπόν να υπάρχουν χιλιάδες σκηνές φαγητού, iconic πιάτα, τίτλοι και ατάκες που θα δένουν για πάντα στο μυαλό το σελιλόιντ με τον ουρανίσκο μας.
Στο εστιατόριο του Tony, ο Αλήτης βρίσκει το δρόμο για τα αριστοκρατικά χείλη της Λαίδης του ακολουθώντας το spaghetti που μοιράζονται. Εκείνη σκύβει το κεφάλι αριστερά,-όπως κάθε ψεύτης που σέβεται τον εαυτό του- και κάνει πως ντρέπεται ,την ίδια στιγμή που τα παιδάκια όλου του κόσμου παίρνουν μια πρώτη γεύση (ναι, πάλι η γεύση) από goosebumps και το πώς τελειώνει ιδανικά ένα ρομαντικό ραντεβού. Αθώα ρομαντικό, γιατί αν αφήσουμε την αθωότητα στην άκρη, ο Mickey και η Kim μάλλον είχαν ένα.. happier ending. Τους πήρε βέβαια 9 ½ εβδομάδες, ένα βραστό αυγό, μία ελιά, κάτι κεράσια, φράουλες (το αν ήταν Σβορώνου ελέγχεται), σιρόπιαμέλιγάλαζελέδες και μια καυτερή πιπεριά, αλλά ήταν… νόστιμο.
¨Νόστιμη¨, classy, αξιολάτρευτη και η Audrey , με το μικρό μαύρο φορεματάκι της στο breakfast at Tiffany’s , πίσω στο 1961 αλλά και τόσο ¨σήμερα¨, όταν πρόκειται για κάτι γλυκό να συνοδεύσει τον πρωινό καφέ. Όχι βέβαια τόσο γλυκό όσο ολόκληρο το εργοστάσιο σοκολάτας του Γουάνκα που έφτασε να κατηγορείται από γιατρούς και οργανώσεις γονέων στην Αμερική (που αλλού?) πως δυσχεραίνει τον αγώνα ενάντια στην παιδική παχυσαρκία. Και σίγουρα όχι γλυκόπικρο όπως το αγαπημένο «le chocolat», που ανακατεύει σοκολατόσπορους με προκαταλήψεις, ενδοοικογενειακή βία και κοινωνικά στερεότυπα για να μην απαντήσει τελικά στο αν είναι καλύτερο να αντιστέκεσαι στον πειρασμό ή να ενδίδεις.
Ατελείωτη η αλληλουχία πιάτων, στρωμένων τραπεζιών, street food και άλλων γαστρονομικών σκηνών που αλληλεπιδρούν με το συναίσθημα σε όλο του το εύρος. Την επόμενη φορά που θα βρεθείς στο FREUD, για πρωινό ή για ¨δείπνο ηλιθίων¨(όχι το remake plz) αρχικά ρώτησε αν έχουμε pastrami.
Έπειτα μπορείς με την ησυχία σου να αποφασίσεις αν θέλεις να είσαι ο Ρατατούης , η Ζυγούλη στο «επικίνδυνες μαγειρικές» ή ο Marlon Brando που δε σηκώνει αντίρρηση όταν λέει ¨φέρε το βούτυρο¨.-