ο Dr.Freud θυμάται τα τραγούδια που υμνούν το (ελληνικό) καλοκαίρι. Μην εκπλήσσεσαι, μπορεί να μην σου γεμίζει το μάτι για καλοκαιρινός τύπος, προφανώς λόγω καταγωγής και αυστηρού προφίλ, ξεχνάς όμως πως έχει ξαδερφάκι με εξοχικό στη θάλασσα…
τον Φεβρουάριο δεν ισχύει το όλα μοιάζουν καλοκαίρι…ή μήπως τότε είναι που ισχύει περισσότερο? όσο θα λές μη μου μιλάς για καλοκαίρια, τόσο πιο πολύ θα έρχονται pop up εικόνες, με ηλιοβασιλέματα στο Αιγαίο και ανατολές στο Ιόνιο και beach παρτυ στη Βουλιαγμένη, με φωτιές στην άμμο και αγάπες του καλοκαιριού. Ιστορίες για κρουαζιέρες που όλοι κάναμε, άλλοι λαθρεπιβάτες και άλλοι first class, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι ή σαν ναυαγοί και Ροβινσώνες, είτε Μύκονο και Σαντορίνη, είτε σε κάποιο τυχαίο χαμένο νησί, με φοιτητοπαρέα και σακίδιο στην πλάτη, σε μέρες του Αυγούστου που ξεκινούσαν με μπανάκι-μανάκι σε beach-ω-baro , batida de coco και «like here nowhere», για να καταλήξουν σε βραδινό μπανάκι, από αυτά που είτε είμαστε δύο και ερωτευμένοι είτε εικοσιδύο και μεθυσμένοι, τελικά βουτάμε γυμνοί (γιατί το καλοκαιρινό σκοτάδι και κρύβει και ομορφαίνει) και στεγνώνουμε τραγουδώντας «θα πιούμε όλες τις μπύρες αγκαλιά»…
Όνειρα θερινής νυκτός, καραβάκια στο αιγαίο, (άσπρα, κόκκινα, κίτρινα ,μπλε) που άλλο τραβάει για Χίο και άλλο για Μυτιλήνη, και ο καθένας διαλέγει το δικό του. Μπορεί ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο ή το πειρατικό του καπτεν-Τζίμη, μπορεί το βαπόρι απ’την Περσία ή εκείνο το μικρό βαρκάκι που του έβαζε πανιά ο Βαρθακούρης μικρός ,όταν το πιο καλή η μοναξιά ακουγότανε ωραία ιδέα, ειδικά αν επρόκειτο για μοναξιά του τύπου εγώ και συ, εσύ και γω, μόνοι πάνω στη γη, όπως ακριβώς στο καλοκαιράκι των Φατμέ, που μάλλον είναι το ίδιο με αυτό το καλοκαίρι, με το καλοκαίρι εκείνο, το καλοκαίρι μου και το last summer και ποιος ξέρει ακόμα πόσα καλοκαίρια, όλα τους χιλιοτραγουδισμένα και ζωντανά στο μυαλό, σαν γεύση από λιωμένο παγωτό ή τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι, σαν εικόνα από ένα σούπερ τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι σε μαυρισμένα κορμιά ξαπλωμένα σε χρυσές παραλίες στο Σεν Τροπέζ ή στις Σευχέλλες ή ακόμα καλύτερα στην ΚρήτηΚέρκυρακαιΝιο και στο ΓλυφάδαΜαρακές..
Ασπρόμαυρα ριγέ μαγιό (Λάμπρος Κωνσταντάρας style) που χρωματίζονται σιγά σιγά υπό τους ήχους του «λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» και ξημερώνονται σε θερινά σινεμά με αγιόκλημα και γιασεμί, και όσο πάνε τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, άλμπουμ παλιά με φωτογραφίες από καλοκαιρινές διακοπές σαν τις φωνές από τα καλοκαίρια εκείνο τον καιρό, σαν μπολ με κεφτεδάκια και το τιγκαρισμένο zastava με τη θεία τη Λία.
…Καλοκαίρια και χειμώνες μετά, αυτό που μένει είναι η προσμονή για ένα ακόμη καυτό καλοκαίρι. Και τα τραγούδια. Πάντα! Μια αγκαλιά τραγούδια, σαν μπρατσάκια και σωσίβια, σαν μυρωδιές από αντηλιακό και άμμος που μπαίνει στο μαγιό, σαν καλοκαιρινά ραντεβού που θυμάσαι με κάθε λεπτομέρεια, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος αν τα έζησες.-